“Həsən ibn Əli ibn Əbu Talib (ə) dövrünün ən abidi, zahidi və fəzilətli şəxsi idi. Həccə piyada və çox vaxt da ayaqyalın gedərdi. Ölümü və qəbri xatırlayanda, Qiyaməti, ölülərin diriləcəyini və “Sirat” körpüsünün qorxunc hallarını fikirləşdikdə ağlayar, hər kəsin əməllərinin Allah-Taalanın dərgahına aparıldığını yada salarkən fəryad çəkərək özündən gedərdi. Namaza duranda, Allah-Taalanın müqabilində bədəni lərzəyə düşər, Behişt və Cəhənnəmi xatırladıqda, ilan çalan şəxs kimi həyəcan keçirər, Allahdan Behişt arzulayaraq Cəhənnəm odundan Ona pənah aparardı. Hər zaman Quranda “Yə əyyuhəl-ləzinə əmənu!” (Ey iman gətirənlər!) – ifadələri ilə rastlaşdıqda, “Ləbbeyk, Əllahummə ləbbeyk!” (Bəli, İlahi, bəli!) – deyə cavab verər, əksər hallarda da pak və münəzzəh Allahı zikr etməkdən başqa bir işi olmazdı.” (“Əmali”, Şeyx Səduq, səh.150, hədis 8.)